“Mentale gevolgen” – Thijs de Neeve
Elk jaar in augustus en september herhaal ik voor mezelf de periode waarin ik werd bestraald. Dan schrijf ik weer een bericht voor elke dag dat ik naar het ziekenhuis ging, dat ik dan aan mijn familie en vrienden stuur die zich hebben aangemeld voor mijn mailinglijst. Mijn grootste angst is namelijk dat ik vergeet welke periode ik heb doorgemaakt en dat mijn perspectief op het leven weer vervalt in hoe deze voor mijn ziekte was. Onder andere door mijn herhalingsperiode houd ik mijzelf scherp. Min of meer bij toeval werd 2 jaar geleden bij mij Hodgkin gediagnosticeerd. Voor iemand van 31 is dat denk ik net zo ingrijpend als voor ieder ander die de diagnose kanker te horen krijgt.
Hoewel bij mij ook nog wel eens de gedachte opkomt dat het allemaal zo onwerkelijk is dat het misschien wel niet echt gebeurd is, zeggen mijn litteken, mijn tot kunst vermaakte bestralingsmasker, de foto's van mijn deels kale hoofd en de vele berichten die ik rond mijn behandeling en daarna heb geschreven èn heb ontvangen toch dat het allemaal echt is gebeurd. Het feit dat ik fysiek eigenlijk geen direct merkbare gevolgen van mijn behandeling ervaar, geeft wel extra voedingsbodem aan het gevoel dat het allemaal niet echt is gebeurd.
Één van de mentale gevolgen die ik nog regelmatig ervaar, is echter wel de vraag of een verandering in mijn fysiek het gevolg is van een jaartje ouder worden of dat dit een gevolg is van de therapie. Gedurende mijn behandeling en ook nu ik nog onder controle sta, word ik goed op de hoogte gehouden van de mogelijke gevolgen. Maar vooral omdat er nog zoveel niet duidelijk is over de gevolgen van de behandeling van Hodgkin is het logisch om jezelf vaak de vraag te stellen of iets een gevolg is of niet. Maar leuk is natuurlijk anders. Zou mijn stofwisseling veranderen doordat mogelijk mijn schildklier is geraakt bij de bestraling of niet? En zo ja, hoe dan? Zie ik een beginnend buikje omdat mijn stofwisseling aan het vertragen is of kan ik de reserves maar beter opslaan voor het geval dat deze juist aan het versnellen slaat... Of valt dat buikje wel mee en moet ik gewoon weer wat meer gaan sporten zoals vroeger?
Naast alle ellende en moeilijke momenten, heeft mijn periode van ziekte mij gek genoeg ook veel mooie dingen opgeleverd. Het feit dat je een ziekteperiode als bij Hodgkin nooit echt achter je zal laten, maar voor altijd naast je zal houden, is daar zeker de reden van. Het lijkt wel alsof ik door de ziekte mentaal sterker ben geworden en het leven meer naar mijn hand weet te zetten. Ik zie dat ook bij andere (ex-)patiënten. De wil om ergens voor te gaan lijkt op een of andere manier wel groter bij mensen die kanker aan den lijve hebben ervaren. Zonder deze ziekte had ik bijvoorbeeld niet nu al mijn eigen bedrijf opgezet. Inmiddels heb ik alweer bijna anderhalf jaar samen met een goede vriend een goedlopend bedrijf en heb ik de flexibiliteit in kunnen bouwen om het een en ander terug te doen voor de wereld rond kanker.
En dat hoop ik nog lang zo te mogen houden!
Tekst: Thijs de Neeve
Redactie: Jeroen Terlingen, Mirjam Bedaf - LVN